وقتی از این کانال ها که سنگرهای دشمن را به یکدیگر پیوند می داده اند بگذری، به «فرمانده» خواهی رسید، به علمدار او را از آستین خالی دست راستش خواهی شناخت. چه می گویم چهره ریز نقش و خنده های دلنشین او نشانه بهتری است. مواظب باش، آن همه متواضع است که او را در میان همراهانش گم می کنی. اگر کسی او را نمی شناخت هرگز باور نمی کرد که با فرمانده لشکر مقدس امام حسین (علیه السلام) روبروست. ما اهل دنیا از فرماندهان لشکر، همان تصوری را داریم که در فیلم های سینمایی دیده ایم، اما فرماندهان سپاه اسلام، امروز همه آن معیارها را در هم ریخته اند. «حاج حسین» را ببین او را از آستین خالی دست راستش بشناس، آنان که درباره او سخن گفته اند بر دو و خصلت بیش از تمامی خصال وی تأکید ورزیده اند: شجاعت و تدبیر.
آری حاج حسین خرازی، همان فرماندهی که همه او را خوب می شناسند بسیجی های کم سن و سال، غواصان، آشپزها، راننده ها، دژبان ها، زانو به زانویشان برای پیروزی تلاش می کرد. فرماندهی لشکر برای او به معنی مسئولیت بزرگتر و کار بیشتر بود، به معنی صبر و اندوهی بی اندازه، سردار خرازی همان کسی بود که در عملیات والفجر هشت به همراه لشکرش توانست، لشکر گارد ریاست جمهوری عراق را به تسلیم وادارد و سرانجام در عملیات کربلای پنج بود که انفجاری بزرگ زمین را از هم درید و هر چه و هر کس را که بود، به هوا برد و به گوشه ای انداخت. همه برخاستند بجز حاج حسین، با شکافی در سینه، قلبی که پاره شده بود و لبخندی پر از درد، افتاده بود روی خاک تشنه ای که حریصانه خون گرمش را می مکید. جمعه هشتم اسفندماه سال 1365 بود که او برای رسیدن به آن 29 سال راه طی کرده بود.