یکى از اعضاى سازمان بین المللى صلیب سرخ به اردوگاه اسراى ایرانى در عراق آمد. در یکى از دیدارهاى خود از اردوگاه موصل 4 سوالى را مطرح کرد که پاسخ به آن رمزگشاى سر مقاومت آزادگان و ماندگارى و جاودانگى خط سرخ تشیع در طول تاریخ است. 
عضو هیات صلیب سرخ پس از بارها ملاقات با آزادگان این بار با حیرت از جمع آزادگانى که دور او حلقه زده بودند، پرسید: رمز نشاط و سر زندگى و روز افزون شما اسراى ایرانى در چیست؟ او گفت: من از اکثر اردوگاههاى اسراى جنگى و حتى زندانها در کشورهاى مختل بازدید کرده ام و با توجه به تخصصم (روانشناس)روى آنها مطالعه کرده ام و امروز تحقیقا به شما مى گویم که اسراى ایرانى با همه اسرا و زندانیانى که من از نزدیک دیده ام تفاوت اساسى دارند. همه آنها پس از مدتى دچار مشکلات جدى روحى و روانى مى شوند که نهایتا برخى دست به خودکشى مى زنند، عده اى با علم به عدم موفقیت بارها اقدام به فرار مى کنند تا اینکه بالاخره توسط نگهبان کشته شوند. فساد جنسى در تمام این زندانها یک اپیدمى محسوب مى شود. اما شما گویا از جنس دیگرى هستید. هر بار که من به دیدار شما مى آیم با نشاط تر و مصمم تر از قبل شما را مى بینم. من در حیرتم که چه عاملى شما را در مقابل مشکلات اسارت چنین مقاوم و شکست ناپذیر ساخته است. 
بچه ها پاسخ لازم را به آن سوئیسى دادند هر چند که همچنان آثار حیرت از چشمان او خوانده مى شد. آرى پاسخ آزادگان یک کلمه بود؛ «ایمان» ایمان رمز پایدارى ما است.  ایمان به خدا. خدایى که از رگ گردن به آدمى نزدیک تر است. خدایى که در همه حال انیس و مونس بنده خود مى باشد. ما یقین داشتیم که خداى ما همان خداى حضرت یوس است که او را در چاه و زندان تنها نگذاشت. ما ایمان داشتیم که خدا از بین بندگان خود ما را برگزیده است تا در کوران ابتلائات براى میدانى بزرگ تر آبدیده و ورزیده نماید.